Angela van Bindsbergen

Angela (61) heeft het zeldzame Hallermann Streiff syndroom. Ze is blind en durft niet alleen op pad te gaan. Samen met Social Work student Melissa (25) gaat ze wandelen en onderneemt ze leuke activiteiten.
Negen jaar geleden belde Angela Hulpdienst Nijmegen voor vrijwilligersondersteuning. Zij en haar man (ook slechtziend) ondernemen zo veel mogelijk zelf, maar ze kon wel wat hulp gebruiken bij het doen van de boodschappen, wandelen en winkelen in de stad. “Het zeldzame Hallermann Streiff syndroom dat ik heb, komt wereldwijd maar 200 keer voor. Mijn gelaat ziet er daardoor iets anders uit en ik ben slechtziend geboren. Inmiddels ben ik blind. Daarnaast heb ik artrose, osteoporose en fibromyalgie. Dit betekent onder andere dat ik gewrichtsslijtage, botontkalking en chronisch veel pijn heb in mijn spieren. Beweging is belangrijk maar ik ben bang dat ik val of mijn oriëntatie kwijt raak.”
De afgelopen jaren is Angela ondersteund door verschillende Hulpdienst vrijwilligers. Melissa is echter geen gewone vrijwilliger, ze is eerstejaars student Social Work en loopt net als 5 andere HAN-studenten een jaar stage bij Hulpdienst Nijmegen. Dit houdt in dat ze wekelijks twee vaste cliënten bezoekt, waaronder Angela. “Ik koos voor deze studie omdat ik iets wil bijdragen en een positieve impact wil maken op de samenleving. Anderen helpen geeft me veel voldoening. Ik ga met veel plezier naar mijn cliënten toe en ben blij dat ik iets voor ze kan betekenen. De band die we opbouwen verrijkt mij zelf ook.”
Melissa: “Hoewel ik het spannend vond om Angela voor het eerst te bezoeken – ik had nog nooit eerder een blind persoon ontmoet, laat staan begeleid – hadden we meteen een klik. Angela haar situatie staat niet in de weg dat we veel lol hebben samen. We gaan vaak koffie drinken of kleding, koekjes en parfum kopen en kletsen wat af over wat we allemaal meemaken. We leren veel van elkaar. Ik kom oorspronkelijk uit Aruba en woon pas acht maanden in Nijmegen. Angela vertelt me veel over Nederland en helpt me met de taal. Ik vind dat heel fijn.”
Ook Angela is ontzettend blij met de vrolijke bezoekjes. “Mijn man werkt als pianostemmer en als gids in muZIEum. Hij is weinig thuis. Hierdoor ben ik veel alleen en is het soms stil in huis. Ik zet ‘s ochtends meteen de radio aan want ik hou van muziek. En ik kijk dus erg uit naar Melissa haar komst. Ik moet al lachen als ik haar door de intercom hoor: ‘Hallooo!’ We hebben eindeloos gespreksstof. De ene keer gaat het over haar tentamens, vriendje of kleine neefje, de andere keer over recepten of iets dat ik heb meegemaakt. Het leven is niet altijd makkelijk voor mij. De wereld lijkt soms te draaien om mensen die kunnen zien. Laatst was er een stroomstoring en zat ik de hele dag in de kou omdat ik de thermostaat niet kon instellen. Of iemand praat bijvoorbeeld alleen tegen degene die naast me staat, omdat ze denken dat dat met mij niet kan. Vervelende dingen, maar wat er ook gebeurt, ik probeer positief te blijven. Melissa heeft die positieve instelling ook. Ik ga haar erg missen als de stageperiode is afgelopen.”
