Agnes

“Mijn moeder overleed in 2017. De laatste jaren had ze dementie. Tot een half jaar voor ze overleed, woonde ze nog thuis. Samen met mijn zussen heb ik in die periode voor haar gezorgd. Ik nam vooral de sociale en financiële zorg op me. In onze jeugd zorgde mijn moeder als alleenstaande vrouw heel goed voor ons en nu was het onze beurt. Het mantelzorgen moest wel met beleid gebeuren want alle veranderingen waren emotioneel zwaar voor haar. Dementie is verschrikkelijk. Het houdt niet op en het gaat niet over. Ik raakte mijn moeder in die jaren kwijt maar ik besloot er nog een mooie tijd van te maken samen, en dat is gelukt. We dronken koffie, wandelden en keken naar bloemen, we aten samen en ik las haar voor. Ik liet haar dansen op mijn voeten. Ik deinde mee in haar wereld, dat maakte de situatie lichter.

Na haar overlijden sprak ik haar casemanager. Zij stelde voor dat ik me bij de Hulpdienst zou aanmelden voor het project Luisterend Oor. Mantelzorgers ondersteunen met mijn eigen ervaring, het sprak me wel aan. Ik kon indertijd mijn verhaal kwijt bij mijn man, maar als je partner degene is met dementie, Parkinson of NAH, bij wie kan je dan je verhaal kwijt? Het is ook fijn om je hart te luchten bij iemand die helemaal buiten de situatie staat.

Ik doe dit nu een aantal jaar en het geeft me energie. De Hulpdienst is een prettige organisatie om je bij aan te sluiten. Op de achtergrond staan medewerkers voor je klaar, maar het contact wat ik op dit moment met mantelzorger Thea heb loopt als vanzelf. Het klikt enorm goed. We praten en praten, soms over alledaagse dingen en soms zijn we tot tranen geroerd. We zijn allemaal maar mensen, ons overkomt van alles. Ik denk regelmatig, laten we wat meer naar elkaar omkijken en vaker vragen, hoe gaat het met je, wat maak je allemaal mee? En luisteren, écht luisteren. We kunnen het allemaal als we er de tijd voor nemen en het maakt het leven waardevoller.”